PENGENALAN
Sebelum abad ke-16 dan 17, pemerintahan feudal
Jepun di bawah Keshogunan Kamakura (1185-1333). Pada tahun 1192, Minamoto no
Yoritomo telah dilantik oleh Maharaja Go-Saga menjadi Shogun. Yoritomo
telah menjalankan pemerintahannya di bandar tepi laut Kamakura dipanggil
kerajaan Bakufu yang dikenali pemerintahan Keshogunan Kamakura. Shogun Yoritomo
mula mengasingkan pemerintahan Jepun daripada Kyoto. Semasa
Maharaja Go-Daigo, pemerintahan Keshogunan Kamakura telah diambil alih oleh
Keshogunan Ashikaga pada tahun 1336-1573 selama 237 tahun. Pemerintahan Shogun
Ashikaga Yoshimitsu dijalankan tanpa merujuk kepada maharaja. Bermula tahun
1603, pemerintahan di Jepun telah bermulanya era Keshogunan Tokogawa berpusat
di Edo yang diasaskan oleh Shogun Tokogawa Ieyasu. Shogun Tokogawa telah
menguasai kesemua aspek pemerintahan seperti pengawalan terhadap agama,
ekonomi, golongan bangsawan, cukai dan sebagainya. Era Tokogawa telah membawa
keamanan dan kemakmuran kepada negara dan rakyatnya seramai 31 juta orang selama
265 tahun.
CIRI-CIRI SISTEM FEUDAL DI JEPUN
1.
Sistem feudal juga dapat
dilihat dengan jelas di Jepun, iaitu maharaja yang berada di
kemuncak struktur pemerintahan mempunyai kuasa yang tidak terhad ke
atas segala aspek di bawah pemerintahannya termasuklah tanah. Hakikat
ini dapat dilihat pada zaman Keshogunan Kamakura antara
tahun 1185 hingga 1333 (abad ke-12-14), di mana keluarga Minamoto menjadi
keluarga yang penting di Jepun. Keluarga ini
mampu membekalkan keperluan keselamatan
yang diperlukan oleh maharaja dan mereka
turut menguasai tanah dan segala penghasilannya.
2.
Sebagai ketua kepada
keluarga Minamoto, Yoritomo misalnya telah melantik mereka yang setia kepadanya
mewarisi jawatan jito atau pengurus tanah dan
bertanggungjawab mengutip cukai.Shugo merupakan pegawai yang
bertanggungjawab memastikan agar semua cukai di bayar
walaupun kekerasan terpaksa digunakan. Sistem sebegini
terus kekal sehingga zaman Meiji sehingalah beberapa perubahan
besar dilakukan.
3.
Menurut Abdullah Zakaria
Ghazali (2003:101) dalam usaha melihat sejarah sistem Feudal di Jepun,
maka zaman Kamakura tidak harus ditinggalkan kerana zaman ini merupakan akar
kepada keberlangsungan sistem feudal yang hanya tamat pada pertengahan abad
ke-19. Menurutnya lagi, sistem feudal tumbuh subur di Jepun kerana kewujudan
estate persendirian yang dikenali sebagai syo atau syoen. Pertumbuhan
estate-estate persendirian ini telah dipercepatkan oleh kemerosotan
golongan aristokrat dan kebangkitan golongan perwira (buke).Golongan
ini memberi taat setia kepada Kamakura dan hasil daripada
ketaatsetiaan ini
menyebabkan mereka mendominasi
jawatan jito serta shugo. Gabungan
organisasi inilah yang menjadi asas kepada kemunculan sistem feudal
di Jepun.
4.
Sehubungan itu kita dapat
melihat sistem feudal di Jepun telah melahirkan dua golongan yang
saling bergantung antara satu sama lain, iaitu golongan birokrasi pemerintahan
dan golongan tentera. Golongan birokrasi pemerintahan
termasuklah tuan-tuan tanah atau daimyo yang bertanggungjawab
menyumbangkan sebahagian daripada hasil tanah kepada maharaja.
5.
Selain itu perjalanan
sistem feudal di Jepun agak unik dan berbeza dengan negara lain. Ini disebabkanwujud
keterikatan yang kuat antara golongan daimyo dengan tentera dan petani ,
manakala maharaja tidak mempunyai sebarang peranan. Kemunculan
golongan tentera khusus (profesional) di Jepun begitu
berpengaruh dalam menentukan hala tuju pemerintahan. Golongan
daimyo merupakan kelompok yang sangat berkuasa di Jepun dan kuasanya dikatakan
mengalahkan kuasa maharaja.
6.
Golongan tentera mempunyai
kebolehan yang besar dalam peperangan dan digunakan oleh golongan
bangsawan sama ada untuk mempertahankan hak milik mereka atau
menjaga keselamatan tuan-tuan mereka.
Kekuatan ketenteraan ini menjadi tulang belakang
kepada kebangkitan daimyo di Jepun sehingga maharaja
tidak berfungsi sebagaimana sepatutnya.
STRUKTUR MASYARAKAT FEUDAL DI JEPUN
Struktur sistem feudal di Jepun berbentuk
piramid yang terdiri daripada golongan pemerintah dan golongan diperintah.
Golongan pemerintah adalah Maharaja, Shogun dan Daimyo.. Golongan diperintah
terdiri daripada samurai, petani, atisan (tukang) dan saudagar. Sistem ini
dapat dilihat dengan jelas semasa pemerintahan Shogun Tokugawa.
1.
Dalam hierarki pemerintahan di Jepun Maharaja menduduki lapisan teratas. Namun pada abad ke16
dan 17 di bawah pemerintahan Shogun Tokugawa, maharaja Jepun tidak
mempunyai kuasa untuk memerintah. Baginda hanya menjadi lambang perpaduan
rakyat dan boneka sahaja. Maharaja dikatakan dari keturunan dewi matahari
(amaterasu). Maharaja dianggap pemerintah keduniaan dan kerohanian. Baginda
ditempat di Kyoto iaitu bandar diraja yang sentiasa dikelilingi oleh pegawai
istana (kuge). Maharaja hanya memerintah di Kyoto sahaja yang dikenali sebagai
kerajaan Mikado (Kerajaan Maharaja).
2.
Shogun merupakan golongan bangsawan yang berada dihaeiraki yang
ke-2. Kuasa memerintah yang sebenar berada di tangan Shogun Tokugawa.
Shogun menjalankan tugas atas nama maharaja melalui dasar pecah dan
perintah. Hal ini dilakukan supaya kuasa dan kedudukan Shogun terjamin.
Shogun telah membahagikan kawasan pemerintahan berdasarkan golongan
bangsawan atau Daimyo yang menyokong dan menentangnya.
Daimyo yang menyokong Shogun akan diberi tanah manakala bangsawan yang
menentangnya ditempatkan di kawasan yang akan dikawal oleh sekutu
Tokugawa. Kerajaan Tokogawa ini di kenali sebagai Kerajaan Bakufu (ketenteraan)
yang berpusat di Edo.
3.
Daimyo merupakan golongan bangsawan yang mempunyai
peranan penting dalam pentadbiran Tokugawa. Mereka terbahagi kepada tiga
kumpulan iaitu daimyo Fudai, Daimyo Shimpan dan Daimyo Tozama. Daimyo Fudai
ialah ahli keluarga Shogun Tokugawa dan telah dikurniakan tanah yang
berhampiran kediaman Shogun. Daimyo Shimpan terdiri daripada
pelbagai cabang keluarga Tokugawa iaitu membentuk keluarga Kii, Owari dan Mito.
Mereka diberi tanah tidak jauh daripada shogun. Daimyo Tozama
meruapakan daimyo yang memusuhi shogun iaitu terdiri daripada
puak-puak suku barat (Satsuma, Hizan, Toza dan Chosu). Mereka telah
ditempatkan jauh daripada shogun untuk mengelak ancaman
daripada mereka.
4.
Samurai merupakan kelas pahlawan (tentera) yang berada
bi bawah golongan daimyo dan paling atas golongan di perintah. Mereka mempunyai
kedudukan istimewa iaitumempunyai nama keluarga dan membawa dua bilah pedang. Samurai
berfungsi untuk menjaga keamanan negara dan keselamatan shogun serta daimyo.
Mereka tidak dibenarkan melakukan kerja lain. Jumlah golongan samurai kira-kira
400,000 orang iaitu kira-kira 6% daripada jumlah penduduk Jepun. Golongan
samurai terbahagi kepada taraf seperti tinggi, sederhana dan rendah. Samurai
bertaraf tinggi tidak ramai bilangannya dan dibenarkan memilki tanah. Samurai
sederhana merupakan samurai berkuda manakala kelas rendah adalah samurai
berjalan kaki. Ketika masa aman, samurai akan melakukan kerja lain seperi
mengurus kewangan, mentadbir ladang, menjaga kebun dan menjadi utusan.
5.
Dalam kalangan rakyat biasa, petani (nomin) menduduki tempat yang tertinggi dan
dianggap golongan yang mulia di Jepun. Hal ini kerana mereka merupakan
pengeluar beras yang menjadi bahan makan rakyat Jepun dan sebagai balasan
mereka diberi upah hanya secukup makan sahaja kerana hasil beras untuk negara.
Jepun telah menjalankan dasar tutup pintu ini menyebabkan rakyat hanya
bergantung kepada beras yang dikeluarkan oleh petani sahaja.
6.
Kelas tukang-tukang mahir (artisan) berada dibawah petani. Mereka mahir dalam
pembuatan pedang samurai, menenun kain, alatan tembaga, besi dan alat-alat lain
yang berguna. Mereka diberi gaji yang baik dan diberi rumah yang baik. Mereka
dibenarkan menggunakan pedang.
7.
Kelas pedagang (chonin) terletak dibawah artisan. Mereka dipandang
rendah dan tidak dibenarkan berlaku mobiliti sosial. Namun keadaan aman telah
menyebabkan ekonomi berkembang dan para pedagang telah berjaya mengumpul harta
yang banyak. Mereka kemudian telah memperbaiki status diri mereka.
terbaiklah...
ReplyDeletefeudalisme di jepun